نرجس عظیمی | معلمی اهل عشق‌ورزی و نوشتن

حافظ‌خوانی روز سی‌ام: در این زمانه رفیقی که خالی از خِلَل است صُراحیِ میِ ناب و سَفینهٔ غزل است به‌حق نمی‌دانستم یافتن یار‌

1403/01/30 بدون دیدگاه

من دلتنگم،

دلتنگ آن آسمان

من خسته‌ام

از خوناب این زخمستان

1403/01/28 بدون دیدگاه

روزهای آخر فروردین به روزهای آخر حافظ‌خوری گره خورده. دلم از گذر بهار و پایان عهد یک‌ماهه با حافظ گرفته. دل غمین را چاره نیست

1403/01/28 بدون دیدگاه

نوشتن دنیای امنِ ممکن‌هاست. به این دنیا پای بگذارید و هر جور که خواستید برقصید.

1403/01/25 بدون دیدگاه

چه فکر کنید که می‌توانید یا فکر کنید نمی‌توانید در هر دو حالت درست فکر کرده‌اید.

1403/01/24 بدون دیدگاه

پیرزن داد زد:《 این‌قدر گل چیدید بس نیست؟ قاصدک‌ها را نچینید. اگر این‌‌ها نابود شوند خدا چطور مژده‌ خوشی بفرستد؟》

معلمی که بناست تمام عمر یا این جمله وودی آلن بجنگد:«من ترجیح می‌دهم در آپارتمان خودم زندگی کنم تا در قلب‌های مردم»