یک دقیقه دیگر می‌گذرد و جای خود را به آینده می‌سپارد. در کنج خیال کز کرده و قدمی از رویا بر نداشته. در همان عالم

شب شده بود، نخل کهنسال نگاهی به آسمان کرد. ماه را دید و آهی کشید. خیلی نمی‌توانست سرش را بالا بگیرد، کمی سرفه کرد و

دیروز که طبق عادت به پیاده روی رفتم، متوجه پیرمردی رنجور با لباس های مندرس و ظاهری نه چندان آراسته در آن طرف خیابان شدم.