باران نیامد
اما خاک
از ذوق
گِل شد!

زل می‌زنم به آسمان

حرف می‌زنم

به زبانِ آفتابگردان

فهرستی از بیست‌وچهارسال آموخته

امروز نیز از شغل چوپانی انبیا فاصله گرفتم و به حیطه رسالتشان نزدیک گشتم. با یکی از دخترها در مورد ناامیدی کذایی صحبت کردم، نمی‌دانم به عنوان کسی که هر روز چراغ جادویش را از ناامیدی باز می‌ستاند، چه راهکاری داشتم و چه دستورالعملی را ارائه دادم. هنوز با گفته گاندی موافقم و اصلا معتقدم آدمیزاد نمی‌تواند جز آنچه می‌اندیشد و انجام می‌دهد، باشد.

به قول همان جکسون بران مردم به همان اندازه سعادتمندند که تصمیم می‌گیرند باشند؛ یعنی با چرک و تهوعی که دفع نمی‌شود، معلق در فضا، می‌توانم بنویسم، ویرایش نمایم و سر را حجامت کنم.

از انسجام غیر منتظرنه یادداشت‌های روزانه در عجبم. قبل از نوشتن هرگز به ذهنم نمی‌رسید که افکار و گفته‌های آدمیزاد انقدر به هم مرتبطند که نوشته‌هایی پراکنده‌ این‌گونه کنار هم بنشينند.