به‌تازگی با مفهومی به نام دیسلِکسیا (Dyslexia) آشنا شدم. افراد بزرگی چون چرچیل، جنیفر لوپز، تام کروز، انیشتین، لئوناردو داوینچی و …. چنینند. در ابتدا اندیشیدم:«عجب چیز خوبی‌ست! باید کسبش کنم. همه موفق‌ها این‌گونه‌اند.» اندکی بعد دریافتم این ظاهر زیبا چندان موفقیت‌آمیز نیست. نارساخوانی (Dyslexia) شایع‌ترین نوع اختلال یادگیری است و حدود 80% مشکلات یادگیری را در برمی‌گیرد.
روایتی از توجه به احساسات روزمره که اغلب نادیده می‌گیریم. من از عطری خاک‌خورده و خاطره‌انگیر به نیازی ویژه رسیدم. بنا داشتم دلیلی برای حسم در آستین داشته باشم. دریافتم《خود》دلیل بسیاری از مشکلاتم؛ باید《خود》را بهتر می‌شناختم.
جلسه‌ای می‌بایست جمله بسازند. عبارت زیر باید کامل می‌شد: 《اگر کبوتر بودم،…》یکی از دخترها این‌گونه کامل نمود:《 اگر کبوتر بودم، روی آدم‌ها جیش می‌کردم.》جمله خلاقانه‌اش را به انگلیسی روی تخته نوشتم و کلی خندیدیم.
اگر از من بپرسند:《 موفق‌ترین شخصی که می‌شناسی کیست؟》می‌گویم در شبی خوش‌یمن با فردی آشنا شدم که عاشق انجیرخیس‌خورده و نوشتن است. در بطالت‌گاهم ناگهان او را به خاطر می‌آورم که بدون برداشتن انگشت از صفحه‌کلید افکارش را در سیستم می‌ریزد.
در این نوشته به شعر و رابطه‌ام با آن پرداختم.
چرا می‌خواهم شاعر باشم و شعر چه اثری بر زندگی من گذاشته است؟
آلبرت شوارتز چه خوب گفته است:
«شادی تنها چیزی است که اگر تقسیم شود بیشتر می‌شود.»
من از طراوت شعر مسرور می‌گردم. مگر می‌شود چنین نشاطی وجود شاعر را در بر نگیرد و او را در سماع کلمات درخلسه‌ای از معنا نبرد؟ نوشتن شادی‌ست و از این روست که خواندن شادی می‌آفریند. حال به یاد بیاوریم؛ چندین بار با میانجی‌گری شعر از عدم به هستی بازگشتیم؟ چندین بار شعر رنگی نو به جانمان پاشید؟ رونقی به ذهنمان؟ هر نشاط را اگر در چند ضرب کنیم معادل می‌شود با حس‌وحال سراینده آن؟
وقتی حنجره‌ای کوچه را به شعر می‌آراید، می‌ایستم. شعر شایستگی توقف را دارد. من به شعر بدهکارم.
