اگر من یک کتاب بودم، به تو نزدیک‌تر بودم.
اگر واژه‌ای بودم سراسیمه بر لبانت فرود می‌آمدم
و بر آن بوسه‌ای می‌نشاندم

چشمک ستاره‌ها را بگو
روشن‌تر شده؟
نشانه‌ای می‌بینی؟
من هر شب تو را به ستارگان می‌سپارم.
تا با هر درخشش تو را به یادم بیاورند.
یک من هستم و هزاران حسرت…

از میان دلخوشی، شور، ترس
ترس
ترس
ترس
تنها واقعیت زندگی‌ست!

گشتن اصلی‌ترین هدف زندگی‌ست. چه به دنبال تو در کوچه‌های شهر باشد، چه بین سبزه‌زار.

آرزو می‌کنم، حتی وقتی از او دلخوری، دلتنگش باشی.

فکر می‌کنی من توی چی خیلی خوبم؟

+ توی همه چیز.

مثلا؟

+ نگاه کردن به من.

تنهایی همان حفره ایست که متعلق به توست. تو ناگهان میان کلاس درس، سر کار، جلسه امتحان، مهمانی خانوادگی یا دوستانه، ملاقات با کسی که دوستش داری در یک کافه یا روی نیمکت حیاط دانشکده، در آن فرو می‌روی. ساکت و سریع.

از خدا خواستم هیچ وقت دنیام بزرگ نشه. یا اگر بزرگ شد دنیای تو هم قد بکشه. تا دنیاهامون چفت هم باشه.

اگر دلتنگی وجود نداشت، عشق می‌توانست بزید؟

خواستم بنویسم دوستت دارم. 
اگر می‌نوشتم باید هزارمین بار می‌شد در کنار بقیه دوستت دارم‌ها؛ چه بسا هم بیشتر.