سلام به اهالی وب!

بازگشت دوباره خود به دامان وبلاگ با بال قلم را مدیون چند فیلم اخیری هستم که تماشا کرده‌ام.

به گفته یکی از مربی‌های ورزشی، انگیزه دائمی نیست مگر اینکه عادت شود.
چه عادتی بهتر است از قلم.

این نوشته را زمانی می‌نویسم که در راه از مدرسه به سمت منزل هستم.
قلمی نیست تا با تکانه‌های اتوموبیل به خطا نرود، پس با گوشی همراه انجامش می‌دهم.

فیلم هایی که مشاهده کردم مربوط به ایمیلی برونته و زنان کوچک بود. شخصیت اصلی هر دو نویسندگانی نگون‌بخت بودند که تا امروز خوانده می‌شوند.

پس دریافتم هر چه شوربخت تر، مشهورتر.

چرا ما زندگانی خود را با تمام پستی‌ها و بلندی‌ها نادیده می‌گیریم و مکتوبش نمی‌کنیم تا بدبختی‌مان جاودانه باشد؟

تصمیم گرفتم بنویسم.
آنقدر مصمم هستم که قول می‌دهم تا چند روز دیگر، فایل آن در این سایت قرار بگیرد و بتوانید بخوانیدش.

البته یک ویژگی دارد و بد نیست شما را مطلع کنم
قصد دارم داستان را به زبان انگلیسی منتشر کنم.
شاید دلیلش منبع الهامی باشد که به زبان انگلیسی بر قلبم ساطع شده یا ترس از نوشتن به زبان فارسی!

تا کنون کتاب‌های زیادی به زبان فارسی خوانده‌ام.
مدام هنگام نوشتن به زبان فارسی، نوشته را با آثار ارزشمند مقایسه می‌کنم و این رنج افراینده‌ای را بر من محتمل می‌شود.

با زبان انگلیسی می‌آغازم تا مخاطبانم محدود باشند.
با زبان انگلیسی می‌آغازم تا نوشته‌ها متعلق به خودم باشند.
با زبان انگلیسی می‌آغازم تا محدود نباشم.