نویسنده باید چیزی را بگوید که به آن خوب می‌اندیشد، خوب عمل می‌کند و پیرامون آن خوب صحبت می‌کند. این ارتباط گفتار، رفتار و افکار او را به سمت نوشتاری روان و مبین هدایت می‌کند.

معلم هم باید چیزی را بگوید که در افکار، گفتار و کردار او نهادینه شده تا بر جان متربی بنشید.

نویسنده به ضائقه مخاطب توجه می‌کند و کلام را متناسب با خواننده قالب می‌زند.

معلم نیز حین سخنوری به اندیشه و طبع متربی توجه دارد و گرنه کلامش حیف‌ومیل می‌شود.

نویسنده به جرقه‌هایی که در ذهن مخاطب می‌زند زنده است و معلم به نهال‌هایی که در قلب و جان آن‌ها می‌کارد.

معلم خود را می‌سازند تا بتواند انسانی بسازد

نویسنده خود را می‌کوبد تا نوشته‌ای ساخته شود.

معلم احیاگر اندیشه است و نویسنده احیاگر قلب.

معلم جهالت را ورق می‌زند و نویسنده پرده غم را می‌زداید.

معلم یک مکتب فکری است و نویسنده رساله آن.