امروز یکشنبه بود. طبق معمولِ هر یکشنبه، باید حنجره‌ام چاکیده می‌شد سر سه ساعتی که با کلاس یازدهم تجربی داشتم.

دختران گاهی بی‌حال، اغلب نق‌نقو و همیشه خسته‌کننده من.
کلاسی به شلوغی سی و اندی شاگرد با آپشن پر حرفی و نق ‌ونوق زدن را تصور کنید. کسانی که انقدر چانه می‌زنند تا معلم قید درس و بحث را بزند.

امروز طبق معمول، چانه‌شان گرم شده بود.
دم‌دمای زنگ تفریح، به یکی‌شان توپیدم. البته توپیدن اینجانب به همراه شوخی و اندکی تمسخر است. البته به زعم آن‌ها گاهی تمسخر می‌نماید. چون قصد این حقیر صرفا تنبه و عوض کردن جو کلاس است به انضمام هشدار برای شخص مجرم.

القصه، امروز به پرحرفی یکی از آن گل‌های شاد بستان مدرسه اشاره نمودم.  «فلانی حرفاشم که تموم نمیشن‌».
بعد از انعقاد جمله، پاره‌ای زندند زیر خنده.

با دست راست محکم بر روی میز که کتاب بیچاره روی آن بود، کوبید و این سخن را بر زبان جاری ساخت که: «حالا این چیه که من گوش بدم؟!» (تقریبا)

میشد دریافت که خشم درونش دیگر پنهان شدنی نیست و سر باز کرده است. در این حین زنگ تفریح خورد. وی افزود : «اصلا خفه می‌شم زنگ بعد و هیچی نمی‌گم.» رویش را از سمت قبله کلاس برگرداند و به پشت سر نگاه کرد.

برایم واکنش عجیبی بود. متعجب و حیران وارد دفتر شدم. اما نگران نبودم چون یقین داشتم از من خطایی سر نزده. تنها چیزی که نگرانم کرد حال نه چندان مساعدش بود.

زنگ تفریح بعدتر، مشغول بستن بند کفش‌هایم بود که کسی صدایم زد. خودش بود. دم دفتر ایستاده بود. آن برافروختگی تمام شده بود. چهره‌اش طبیعی می‌نمود. گفتم : «جانم؟»
گمان کردم قصد دارد اجازه غیبت برای ساعت بعد را بگیرد یا از من بخواهد کم‌تر سر به سرش بگذارم یا…. که لب باز کرد به عذرخواهی (تقریبا) :« خانم من معذرت می‌خوام. یه خورده حالم خوب نیست… برای این زود عصبانی شدم.»

جواب دادم که: «من جدی نگرفتم. اشکالی نداره.»
چهره‌اش هنوز شرمگین و پشیمان بود. گفتم: «بیا بغل»

راهکار من برای این دخترها فقط بغل است. الحق که هیچ وقت هم بی‌جواب نمی‌ماند. چند ثانیه‌ای گذشت. از  این احساسات خاطره خوبی نداشتم. معمولا بغل‌هایی که به طول می‌انجامند اشک‌بارند. کنار رفتم. درحالیکه چشمانش پر از اشک بود، به سمت کلاس رفت.