امروز سر کلاسی بودم که دانش‌آموزان دختر و پسر حضور داشتند.

پسری نامودبانه سخن می‌گفت. سکوت معنادار و نگاه‌های سنگین من نه‌تنها کارگر نمی‌افتاد، بلکه مدام شدت می‌یافت.

یک مرتبه یکی از دخترها گفت:”خانم بیرونش کنین”

جواب دادم‌: می‌تونم این کار رو انجام بدم اما واقعا از شأن شما دوره این رفتار. لطفا حرمت کلاس رو حفظ کنید.

بار دیگر با صدای بلند و نامتعارفی صحبت کرد.

رو به او کردم و گفتم : “بنظر خودت این مدل صحبت کردن در شأن یک آقای متشخص هست!؟” سکوت کرد و چیزی نگفت.

بروز رفتاری شبیه به خودش برای من عمل دشواری نبود. اما این‌گونه برخورد نکردم. به این فکر افتادم که حتما با او بد رفتار شده که برای خودش شخصیتی قائل نیست و مدام خود را حقیرتر جلوه می‌دهد.

سعی کردم تکنیک مرنج و مرنجان را بکار گیرم پس این‌گونه اندیشیدم که: “این پسر سنش کمه. مسلما از من به خدا نزدیک تره.”

کرامت یک انسان از همه چیز مهم تر است. اگر با کسی برخورد کردیم که کرامت خود را نادیده گرفته است، باید سعی کنیم آن را به او یادآور شویم. چرا که پروردگار می‌فرمایند :”وَنَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی”

شما چگونه با چنین دانش‌آموزانی برخورد می‌کنید؟