تجربیات و اندیشه من در مورد نظام تربیتی حاکی این است که مفهومی به نام توکل کمرنگ شده است.

به افراد القا نمی‌شود که “خدایی وجود دارد که قادر است ضمیر پر از سیاهی را پاک و از پاکی سواد بیافریند”.
متخصصانی هستند که با وجود دانش فراوان قادر به حل مسائلی نیستند و برعکس. علم آموزی برای ماست اما برکت این دانش، در دست قدرت الهی است.

تاثیرگذارترین افراد را خدا موثر اراده کرده است؛ چرا که اگر خدا نمی‌خواست،تلاش‌ها چون بخار در هوا محو می‌شد.

از این رو است که سخنی را از یک فرد تحصیل‌کرده می‌شنویم و مکانیکی تلقی می‌کنیم‌، و کلامی را از زبان یک فرد بی سواد کهنه‌کار می‌شنویم و جهان‌مان منقلب می‌شویم.

تاثیر را خدا می‌گذارد نه مدرک و سطح سواد.
اثربخشی مثل کشک و ماست نیست که بتوان با دنیای مواد رد و بدل کرد. اثر بخشی در اراده الهی است. به هر که بخواهد عطا می‌کند.
اثربخش باشیم و متوکلانه دستان امیدهای آینده را با دستان قدرت الهی پیوند بزنیم.

در آیه ٢٨ سوره قصص می‌خوانیم :
إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ ۚ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ
(ای رسول ما، با آنکه تو هادی خلقی) چنین نیست که هر کس را تو دوست بداری هدایت توانی کرد لیکن خدا هر که را خواهد هدایت می‌کند و او به حال آنان که قابل هدایتند آگاه‌تر است.