حافظ‌خوانی روز سی‌ام:
در این زمانه رفیقی که خالی از خِلَل است
صُراحیِ میِ ناب و سَفینهٔ غزل است
به‌حق نمی‌دانستم یافتن یار واقعی در دوران جناب حافظ نیز دشوار بوده. شاید دلیلش ذات بشر باشد. سرشت بشر با نیکی و شروری آمیخته و جدایی‌ناپذیر است و در هر برهه و عرصه‌ای قابلیت بروز دارد. این بیت برایم زمانه‌خرسندی را هدیه داد: از زمانه‌ای که در آن زنده‌ای راضی باش. هر دوره‌ای از جهان دردمندی ویژه‌ای دارد. انسانی نیک‌رفتار است که بدی‌ها و کژی‌های هیچ دوره‌ای خامش نکند.
نه من ز بی‌عملی در جهان مَلولَم و بس
مَلالتِ عُلما هم ز علمِ بی‌عمل است
اگر فقط یک هفته دانسته‌ها را به‌کار می‌گرفتیم، زندگی‌مان چگونه می‌شد؟
آخرین نظرات: