یبوست شعری گرفتم. به کلماتم گل محمدی پاشیدم. شیاف زدم. کارگشا نبود. حافظ خواندم. شکم قلم روان شد و اعصاب واژه آرام.

این یادداشت را قرار است بی‌وقه بنویسم. حوصله آدم‌ها می‌کاهد وقتی با یک مشت کم‌فهم کم‌درک کم‌توجه زندگی می‌گذرانی. در دفتر معلم‌ها برای دانش‌آموزی که

گاهی به خاطر دلبستگی خاصی مجبوریم خیلی از خواسته‌ها و انسان‌ها را دور بزنیم. به نظرم مهم است که دلبستگی ما به چه سطحی محدود می‌شود و از چه چشمه‌ای لبریز.

از زمانه‌ای که در آن زنده‌ای راضی باش.

من دلتنگم،

دلتنگ آن آسمان 

من خسته‌ام

از خوناب این زخمستان